Updateke....

Zo, dat is even geleden. Alweer donderdag vandaag, dus tijd voor een uitgebreide update.

Om te beginnen: Stephanie is zaterdag bij ons aangekomen; ze zal hier een paar weken logeren en zij die haar kennen weten dat dàt garant staat voor een paar weken “gedaan met de rust”. Wèl hebben we haar dwingend uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan het weblog, zodat jullie ook eens kunnen lezen hoe het hier werkelijk is – en je niet uitsluitend een beeld hoeft te vormen op basis van die geromantiseerde vertellingen van yours truly.

Zaterdagavond hebben we dus besteed aan uit eten (Ryoshi) en kroeg (Onon). Je wilt tenslotte iemand van haar jet lag afhelpen en hoe kan dat nou beter dan die persoon zo lang mogelijk slaap te ontzeggen? Nou dan.

Zondag bijtijds op, want een lange strandwandeling met Jos stond op het programma. En een middagje zwembad, gevolgd door maar weer eens uit eten. Deze keer bij Coriander – leuk maar weinig bijzonder. We deden het vooral omdat we het gevijven lopend konden: omdat we niet met vijf personen in een taxi passen en omdat het op twee motoren voor ons wel knellen wordt. Balinezen kunnen met maximaal zes personen op zo’n ding, voor ons blijkt drie toch best problematisch.

Hetgeen Stephanie verleidde tot de volgende gedachte: “hee, dan huur ik toch ook zo’n apparaat? Als je thuis in een Porsche rondscheurt, kan het Balinese verkeer toch niet zo lastig zijn, ook al doe je dat dan op slechts twee wielen in plaats van vier.”

Maandag dus naar de verhuurder, die door verschillende emoties die om de voorrang vochten werd overmand. Ik noem: hebzucht (“Huren voor drie weken? Daar ga ik meer voor vragen dan wat die Peter hier betaalt voor een maand!”), angst (“Mijn nieuwe motor! En zij kan daar helemaal niet op rijden! Die krijg ik kapot terug.....”), hartstocht (“Lekker ding hoor! Als ik een keukentrapje haal kus ik die meid zo op haar mond”), nog meer angst (“Stik. Mijn vrouw is erbij. Wat nu?”) en uiteindelijk berusting (“Okee, je krijgt ‘m. Voor niet veel. En zij mag er op rijden. Zonder mij.........”)

Na het oefenen op een parkeerterrein in de buurt kreeg onze Vlaamse haar motor mee – nog even een oudere, want het gewenste exemplaar (in stijlvol roze) zou pas de volgende dag uit de verhuur terugkomen. Met een helmpje dat haar visueel omtoverde tot......nou ja, in ieder geval iets aparts. Een kruising tussen Beyoncé en Attila de Hun komt misschien het dichtste in de buurt.

Vervolgens een late lunch op het strand, een bezoekje aan Hoek van Holland en ’s avonds eten bij La Pau want het is tenslotte maandag. Live goede muziek! Laten we het er op houden dat de saxofonist zijn dag niet had en de rest van de spelers ook niet zo. Behalve de gitarist dan, maar die was zijn gitaar kwijt want daar zat Robrecht op te spelen. Beetje jammer, maar met Jos en Leo erbij hielden we het toch goed vol. En Elise kon vast oefenen met eten in de outfit die ze vanaf morgen altijd van mij moet dragen zodra ze de deur uit gaat. Maar om half twaalf naar huis want moe.

Dacht ik. Want de twee Stephanies hadden bedacht dat zo’n jacuzzi best leuk is om te gebruiken, vooral ’s nachts met een glaasje champagne. We hebben drie (3) uur in dat ding gezeten. Drie uur. In de volgende editie van het Guinness Book of Records staan we eervol vermeld met een record dat voorlopig niet verbroken zal gaan worden.

Dinsdag vroeg op (Elise naar school brengen, me afvragend wanneer ik nou eens volwassen wordt en op tijd naar bed ga, zodat ik niet zo ellendig wakker wordt) en daar zijn twee vrouwen die klagen over pijn aan hun ruggetje en bipsje omdat ze te lang hebben zitten badderen. Mooi! Dat zal jullie leren.

Elise, die het heel erg naar haar zin heeft op die school trouwens. ’s Morgens als ik om 7 uur beneden kom, al fris gewassen en gekamd in haar uniform ontbijtend, klaar voor vertrek. Toch een heel verschil met die treuzelkont die in België altijd op het allerlaatste moment de deur uit werd gesleurd, hoewel ze het daar op school toch ook erg leuk vond met haar vriendinnen.
’s Middags een collectieve siësta, gevolgd door een rondje Vlaamse keuken: patatten met lookkaas , groentjes en kip. En een flesje rode wijn. Twee, eigenlijk. En eens vroeg naar bed, want woensdag is het Galungan: Elise heeft een vrije dag, wij ook en dus gaan we er op uit.

Dat “vroeg naar bed” geldt trouwens niet voor Arjuna aka Robrecht, want die is weer naar een upacara en dat zal hij de komende dagen ook doen.

Woensdagochtend kwart voor negen staan Jos en Wayan met een busje op de stoep. Tijd voor actie! Waarbij we van Jos overigens vernemen dat ook bij hem in de straat Robrecht al wereldberoemd is; Jos wordt tenminste door meisjes daar aangesproken met de vraag wanneer Arjuna nou eens bij hun komt......


Eerst naar Goa Lawah, de vleermuistempel. Daar is het uiteraard druk op zo’n religieuze topdag als vandaag, alle mensen op straat zijn ook op hun mooist gekleed en dat zal de hele dag zo blijven. Na koffie c.q. kokosmelk moeten we snel door.