Donderdag 7 augustus een uur of half elf.

Ik besef net dat morgen onze Sumatraanse vriend, Hasron, komt logeren. Hij heeft dan een break van 2 dagen om daarna weer naar Jakarta te gaan geloof ik. Gezellig, we moeten hem dan wel bij de security aanmelden met een kopie van zijn paspoort, zoals dat met al onze logees moet, want veiligheid gaat voor alles!

De laatste keer dat hij hier was heeft hij ons verteld dat hij ons vanaf dat moment ziet als zijn oudere zus (“kakak”, sorry vooral voor de Vlamingen onder ons het noemt nou eenmaal zo, de laatste “k” spreek je n.l. nauwelijks uit)en oudere broer (“abang”, kan ik helaas niks geks van maken). Hij bracht het zo met respect dat we er verlegen van werden. Het betekend blijkbaar heel wat en precies de waarde ervan ben ik nog niet achter maar wil ik wel achterkomen nog. Wat hij er wel bij vertelde was dat in ieder geval, wat er ook mogen zijn, hij altijd voor ons klaarstaat met name mochten wij wat betreft het leven in Indonesië ergens problemen mee hebben. Maar ook als Peter in België is dan komt hij bij mij en de kinderen logeren zoveel hij kan om over ons te “waken”.

Ik moet er écht achterkomen wat dat dan precies voor ons betekend want deze eer moeten we toch hoog houden?! In ieder geval komt hij dus morgen en onze Nyoman moet ik nog vertellen dat ze een van de logeerkamers gereed maakt.
Wat was er morgen ook al weer nog meer?

Ja, natuurlijk! De opening van de Olympische Spelen in China. Wil ik perse zien! Het is altijd al een flink spektakel maar ik heb een vermoeden dat de chinezen er iets mega spectaculair van weten te maken. Alleen moeten we nog uitvinden of we hier in huis en zender kunnen vinden die dat uitzendt en anders willen we naar een kroeg ofz o omdat te gaan kijken met Jos en Hasron. Nu heb je hier over het algemeen, als ze al een tv hebben, in een café zeer slecht beeld op een klein scherm, dus misschien dat we wat kunnen vinden in een buitenlandse tent. Maar goed, zoals alles hier gaat; over wat er morgen gaat gebeuren zien we morgen wel.

Peter is op dit moment weer in onderhandeling over dat stuk grond in Saba (Sabeueuh, op z’n balinees) Gyanyar. Wat dat betreft voelen wij allebei continu een grote spanning. Het is ook niet zomaar iets. Er komt ook veel bij kijken en dan bedoel ik heel andere dingen als in Europa. We zijn hier nog maar zo kort. Het is geen nieuws als ik zeg dat het heel anders is als je hier woont dan als je hier een paar weken op vakantie bent. Wisten we, zijn we niet bang voor, gingen we misschien zelfs voor deze kant op. Maar als het gaat om officiële transacties, werken e.d. dat is toch een heel ander paar mouwen. Toch, ook dat wisten we. Gelukkig hebben we dan Peter die niet eens iemand een hand geeft zonder zeker te weten dat diegene z’n hand wel gewassen heeft, daarbij zijn naam noteert en achteraf gaat verifiëren of dat wel klopt. Bij wijze van….

Want wat mij het meest opvalt tijdens onze onderhandelingen en tijdens het regelen van onze KITAS en onze werkvergunningen en tijdens het regelen van de overtocht van onze grote schat, Chica, en niet te vergeten het naar school gaan van Elise op dit moment en Robrecht met z’n voorbereidingen voor de Universiteit, dat angst (in ieder geval bij mij) de bovenhand heeft.

Bij de grond; Is de eigenaar wel de eigenaar? Doen we er wel goed aan zoveel geld te investeren op Bali? Wat doen ermee als we besluiten terug naar België te gaan?

Bij de KITAS en werkvergunningen; Krijgen we alles wel rond? Als we dit rond krijgen komen we dan wel door de security check van de douane met onze container die nog altijd in Surabaya staat, ondanks dat we niets te verbergen hebben?
Bij Chica; Hoe lang gaat dat nog duren? Gaat het wel lukken? Als het lukt, krijgen we haar wel in goede conditie hier? Haar kennende heeft ze weken nodig om over de vluchtreis heen te komen en komt ze er wel overheen? Wat doen we haar aan?

Bij Elise is het eigenlijk een ander verhaal. Wij zijn ongelooflijk trots op haar want (zoals ze dat met alles doet) ze vliegt er gewoon in ondanks dat ze verschrikkelijk zenuwachtig is geweest de dagen voor dat ze naar school ging. Nu, jullie hebben gehoord en gezien wat ze van haar eerste dag vond. Maar toch, wat doen we haar aan, wat doen we haar aan? De “coole” rugzak die we voor haar gekocht hebben blijkt al te klein te zijn en vooral ook omdat hij over 1 schouder gaat is dat gewoon te zwaar voor zo’n klein lichaampje. Dus, de rugzak van Robrecht (die hij bedoeld had om mee over Bali te “tracken”)moet er aan geloven. Die is groter en vooral comfortabeler. Van de 3 talen waaruit ze moest kiezen (Engels, Frans, Indonesisch, maar Engels heeft ze sowieso een paar uur in de week) heeft ze voor Indonesisch gekozen (ibu had gehoopt op Frans maar Allah da’s ibu), voor haar de moeilijkste. Hier krijgt ze ook extra begeleiding voor omdat ze de enige uit de klas is die nog geen Indonesisch heeft gehad. Daar komt nog bij dat het les is vanuit het Engels natuurlijk. Amai amai.

Gelukkig heeft ze al gemerkt dat ze met rekenen en wiskunde best vooruit is (zo kennen we haar weer) en wat ik ook zeer belangrijk vind is dat ze ontzettend veel plezier heeft in het leren van talen. Als we ergens zijn met z’n allen dan doet ze al haar bestellingen zelf en zelfs in een boekwinkel vragen naar het allereerste boek van Harry Potter in het Engels en niet alleen dat maar pas terug komen als ze tevreden is met het antwoord. Nog even en ze doet het in het Indonesisch. Zelfs als ze briefjes voor ons schrijft thuis zijn die in het Nederlands én Engels.

Verder staat ze ieder ochtend om 06.00 uur op en als Peter om ong. 06.45-07.00 uur beneden is om haar naar school te brengen heeft ze meestal gegeten en zit ze al klaar om te gaan. Om 08.00 uur gaat dan de schoolbel en als ik haar om 14.45 uur weer kom halen (op de brommert!!) merk ik dat ze echt moe is. Ze zal daar nooit aan toe geven want ondanks dat komt ze thuis en gaat meteen aan haar huiswerk en zit vol verhalen. Het zwembad heeft ze al een paar dagen links laten liggen! De nationaliteiten zijn ook zeer divers in haar klas. Japan, Italië, Denemarken enz. en één jongetje uit Aalst België. Zie foto. Ik geloof zelfs dat 2 Japanse meisjes hier in de straat wonen, dat zou ze nog gaan vragen. Als mevrouw een gaatje kan vinden in haar overvolle agenda dan zal ik vragen of ze nog een stukje schrijft voor de weblog.

Bij Robrecht: lukt het hem om die auditie op dvd in elkaar te zetten vóór eind september? Hoe zal het hem vergaan tijdens zijn voetreis over Bali? Wordt hij aangenomen op die richting waar hij voor wil gaan? Zo niet, moeten we hem overeind helpen vanwege de teleurstelling of gaat hij gewoon door naar het alternatief? Gaat hij Australië en dus Perth leuk vinden? Gaat hij het redden zo helemaal zelfstandig (zonder z’n mammie, hihi)? Wat zijn voetreis betreft hebben wij al gezegd dat hij dat pas mag gaan doen als zijn auditie klaar is. Eerst wat moet dan wat leuk is, toch? Wat hem betreft gaat zijn verhaal pas (of al?) begin volgend jaar beginnen. Spannend, gelukkig maar want daar hebben we zó weinig van!

Maar ook op hem zijn we trots. In deze periode waar al onze aandacht gaat naar regelen, piekeren, en onze kleinste smurf die nu op school zit, speelt hij gitaar, mondharmonica, leest voor de zoveelste keer uit Shakespeare, boeken van Peter, ja zelfs een Engels meisjesboek van Elise, nog meer boeken van Peter, zwemt, en o ja sinds een paar dagen heeft meneer zijn eigen Macbook waar hij ook niet van af te slaan is en dit alles zonder klagen uit verveling of zo.

Het hele huis ligt nu trouwens vol met snoertjes en draden van laptops, i-pods, gameboy en telefoons (oj a, Elise heeft haar eigen telefoontje nu). Ik denk dat als we ons nieuwe motortje hebben hij er wel meer zelf op uit zal gaan. Hij zal wel moeten want hij heeft nog genoeg uit te zoeken voor zijn dvd. En dit ook nog onder het zicht van de Balinese meisjes die bij bosjes in zwijm vallen als hij voorbij komt. En ik overdrijf niet! Zijn gezicht staat al op heel wat mobieltjes. Is trouwens iets waar Jos helemaal niet goed van wordt want als we ergens eten hoeft Robrecht niets te betalen en kost het voor Jos het dubbele (sorry Jos, ik vond dat wel een leuke grap van die serveerster). Dus, aan onze kinderen zal het niet liggen, die gaan er gewoon voor. Net als wij alleen met wat minder zorgen in hun hoofd heb ik het idee, althans niet de zorgen die Peter en ik hebben.

Sanur Festival. Zijn we gisteren geweest tijdens de opening. Dit is een jaarlijks terugkerende happening en een beetje te vergelijken met Eindhoven Culinair. Op een grote open plek zijn tentjes, warunkjes opgezet waar locale horecagelegenheden hun etenswaren aan de man brengen. In het midden zijn prachtige tafels gedekt voor belangrijke mensen zoals gouverneurs, consuls en ambassadeurs met daarvoor een gigantisch podium waarvan iedereen werd toegesproken, speech na speech na speech na speech……….Desalniettemin was het erg gezellig, we hadden een leuke plek om te zitten en omdat alles in een cirkel was opgesteld zag je iedereen wel en keer of 3 langskomen schuifelen. Dit gaat nog een paar dagen duren dus ik vrees dat we nog wel terugkomen.

Ik moet zeggen, dit maakt het ook niet gemakkelijker om doordeweekse dagen te beleven als doordeweekse dagen, snap je? Maar je kunt je ook afvragen, moet dat dan?? …..Nééééh.

En natuurlijk ben ik nog jarig geweest. ’s Morgens ben ik traditioneel wakker gemaakt met gezang en kadootjes en aan het eind van de middag zijn we wat gaan drinken bij de Hoek van Holland waarna we naar een aanbevolen restaurant zijn geweest met Jos, niet zo ver van ons huis waar we heerlijk gegeten en gedronken hebben inclusief heerlijke wijn en een cognacje bij m’n ristretto want ik was jarig. Daarna heeft Peter Elise naar bed gebracht en zijn Peter, Robrecht, Jos en ik nog een biljartje gaan slaan in een kroeg. Was ook zeer gezellig maar de volgende ochtend was ik niet blij met die ene gin tonic te veel. (Shirley en Ans, hier zat n.l. wel echte gin in!). Ik ben trouwens een jaar jonger dan ik dacht (hebben de kinderen uitgerekend) dus ik heb tegen iedereen mijn verkeerde leeftijd lopen roepen. Sorry, mensen ik ben nog geen 29 dus…

Omdat op mijn verjaardag de beautysalon dicht was, was ik genoodzaakt hier de volgende dag naar toe te gaan. Woensdag dus, gister. Ik dacht, ik laat me eens lekker verwennen. Manicuurtje, pedicuurtje, facial en een fullbody massage. Nou, die massage was alles behalve relaxing. Wat heb ik een pijn geleden!. Volgens de masseuse waren mijn spieren (heb ik die??)keihard en zat alles vast . Wat was ik blij dat ik geen massage van 90 minuten had afgesproken maar van 60. Van haar moet ik volgende week terugkomen om het bij te houden maar ik denk niet dat ik durf. In ieder geval zien mijn handjes en teentjes er weer goed uit en is mijn gezicht weer goed gereinigd.

Het wachten is nu op Peter, die terug moet komen van het strand met Jos. Die zijn wat gaan slenteren om mensen te leren kennen, en dé plek om dat te gaan doen schijnt het strand te zijn. Over een half uur is het n.l. alweer tijd om Elise van school te halen en ik moet de motor daarvoor hebben om me weer in het verkeer te storten. Ik schijt nu al peu………..