Geduld, geduld

Bezit ik, zoals de meesten weten, in ruime mate. En ik ben er zuinig op! Zodat ik het maar weinig gebruik – meestal hoogstens 0,003 seconde per keer.

Helaas is dit een land, waar je toch regelmatig wordt uitgedaagd om er een flink beroep op te doen, zoals het volgende voorbeeld wellicht illustreert.

Gisteren kwam onze Elise thuis met de mededeling, dat ze vandaag moest sporten en dat het dus wel fijn zou zijn als ze sportkleding zou hebben. Die bleken we aan te kunnen schaffen op school dus ik meteen in de telefoon geklommen.

Nee, nu naar school komen was niet meer mogelijk want het winkeltje was dicht. Maar geen nood: morgenochtend om 7.45 is de winkel open, ruim op tijd want de lessen beginnen pas om 8.00 uur.

Je begrijpt wie er al om 7.38 bij de winkel waren? Precies.

Waar we door de security zijn gevraagd om om 10.00 uur terug te komen want helaas: de winkel was op alle dagen inderdaad om 7.45 open, maar vandaag om 10.00 uur.

Dus ik, met een strakke glimlach om de mond, naar huis. Nadat ik Elise had beloofd om vóór de sportles haar kleren te komen brengen.

En om 10.00 uur weer terug , om geconfronteerd werd met “Nee hoor, de winkel is al dicht. U had hier om 7.45 moeten zijn. Kom morgen maar terug.”

Dus ik met een nog iets strakkere glimlach niet naar huis, maar naar de School Office met de vriendelijke tekst dat ik geen pingpong bal ben en niet speciaal terug kom voor niets. Ofwel: kan de winkel open?

“Ja, maar de winkel was om 7.45 open! U had er toen moeten zijn.”

*glimlach* “Inderdaad, dat vertelde u mij gisteren en ik was er ook om 7.45 maar....”

“Nou vooruit, dan komt er over 5 minuten (d.w.z. 10.15) iemand. Gaat u maar terug.”

Met een brede overwinningsglimlach terug naar het winkeltje.

En om 10.30 uur wederom, met een grimas die voor een glimlach moest doorgaan maar waarschijnlijk meer weg had van een bloeddorstige grijns, retour naar de School Office. Want er was dus niemand gekomen.

School Office: “Niemand? Dat kan niet. Sorry. Als u terug gaat naar de winkel is er iemand binnen 5 minuten.”

Terug. Glimlach pas op het laatste moment op het gezicht geschilderd.

Na 5 minuten kwam er inderdaad een mevrouw, die me uitlegde dat de winkel morgen, om 7.45, open zou zijn en of ik dan wilde terugkomen?

Nee, dat wilde ik niet (glimlach). Kon ik ook niet (bredere glimlach) en wilde ik niet (oren vallen in de mond) omdat ik er al was om 7.45, vanmorgen.

“Ja, maar als u een schooluniform wilt bestellen moet u niet hier, maar aan de overkant zijn”

“Dat heb ik al besteld, lieverd (smile van Dracula om 23.55) maar het gaat om sportkleding en dat ligt hier. Kijk maar, daar (wijst naar stapel achter de ruit)”

*zuchtend* “okee, vooruit dan maar” en de mevrouw doet schoorvoetend de deur open.

Sportkleding gepakt en in 2 minuten klaar? Nee, nu wil ik ook waar voor mijn geld.

V “Heeft u ook agenda’s?”
A “Nee, die krijgen ze in de klas. Ze liggen hier wel maar u krijgt er geen.”

V “En een zonnepetje?”
A “Nee, die zijn van vorig jaar en de nieuwe zijn er nog niet”

V “Blokken millimeterpapier?”
A “Nooit van gehoord” (ze lagen overigens naast haar)

V "Key cords?"
A "Uitverkocht."

V "En deze dan?" (wijst)
A "Zijn stuk, moeten terug"

V "Ze heeft nog een handdoek nodig?"
A "Sorry, nog niet binnen. Deze zijn van vorig jaar, verkeerd logo."

Kortom: de deur ging open voor sportkleding. Voor de rest moet ik terugkomen.

Morgenochtend.

Om 7.45 uur.

Met een vriendelijk glimlach.

Update

Woensdagochtend terug dus. Waar we zonder problemen het math werkboek en de key cords konden kopen. Het petje en de agenda gaan we morgen halen. Gewoon, omdat het kan.