De motorfiets in Bali

Het stukje over onze ervaringen in het Balinese verkeer leverde een reactie op van onze vriend Dolf Versteegh. Hij stuurde een stukje uit zijn boek 'Bali Impressions', dat we met zijn toestemming hier graag overnemen.

Het ergste is, dat het volkomen waarheidsgetrouw is.

Dolf, the floor is yours.

----------------------------------------

De motorfiets in Bali

De brommer is de gezinsauto van de Balinezen,
Er kunnen maximaal zes personen op plaats nemen
en hij haalt honderd kilometer per uur,
in een paar seconden,
sneller dan zo’n vadsige Bee em wee.
De overheid heeft de fabrikanten verplicht
ze geluidsarm te maken,
maar dat is met een vijltje gauw verholpen.
Helmen zijn verplicht,
sinds kort zelfs die van astronauten,
maar je hoeft ze niet vast te maken,
het is dan ook steeds een getob,
hem terug te vinden na een aanrijding.
Bij ceremonies hoef je er ook geen op,
want dan ben je automatisch door de goden beschermd,
kinderen zitten ook in die verzekering..
Met zo’n machine mag je overal rijden,
van hot naar her en tussendoor,
De ogen van de bestuurder zitten ongeveer een meter
achter het voorste punt van het vervoermiddel
en de gebouwen staan meestal tot de hoek van een kruispunt,
dus zet je eerst je brommer op de weg
en daarna kijk je of het had gekund...
De totale breedte van het voertuig
inclusief het volk erop is maar vijftig centimeter
en dat is precies de afstand tussen twee auto’s...
De aanbetaling is maar een maandsalaris
en de rente is vijfen dertig procent,
je betaalt hem dus twee keer,
maar met zoveel man erop,
heb je dat er zo weer uit.
En dan de laadcapaciteit,
die is enorm.
Bijna alles wat niet in je auto past kan op een brommer,
van schilderijen tot twee meter breed,
negen waterflessen van twintig kilo,
een varken tussen je in,
twintig kippen of eenden aan je stuur
en ga zo maar door..
Vrouwen mogen schrijlings achterop zitten,
want met een sarong kan het niet anders
en zonder sarong ben je het zo gewend.
Kinderen leren het al vanaf een jaar of twee,
bij hun vader op schoot
of staande als een windvanger.
Natuurlijk heeft iedereen liever een auto,
maar je moet er niet aan denken als het zover is,
je pakt nu al een brommer als je ergens snel moet zijn...

Fietsen doen ze hier alleen maar aan de vlakke kust,
in het binnenland zijn de wegen te steil.
Alleen oudere mensen, handelaren en voddenrapers –pemuluh-zie je er op. Hele oude hollandse fietsen van voor de oorlog,
het zijn bijna allemaal “Pongers”-Fongers.
Er is een club van welgestelden
die ze hebben laten restaureren en opnieuw verchromen
en soms maken die een rit met z’n allen door de stad,
uitgedost in prachtige kleren uit de oude tijd,
een geweldig gezicht,
iedereen stopt dan om te kijken.