Het leven van een Balinees: deel 2

Zodra onze Balinees de puberteit bereikt (en dat wordt vastgesteld aan de hand van de eerste menstruatie of het zakken van de stem) is het uit met de pret. Want dan, o gruwel, volgt een ceremonie waarbij de tanden worden gevijld. Wat? Gevijld. De tanden. Doen ze echt. Had ik al verteld dat ik zo bang ben voor de tandarts dat het enige dat zonder verdoving in mijn mond mag gebeuren het rondkijken met dat spiegeltje is? En deze mensen blijken dus elkaars en zelfs hun eigen tanden zonder verdoving te vijlen. Brrrrr.

De reden daarvoor is, dat Balinezen de puntige hoektanden teveel vinden lijken op die van demonen (die inderdaad op Bali behoorlijke bijtspijkers hebben - hun beelden in ieder geval wel). En gelijkvormige tanden, een net rijtje boven en onder, spreekt ze meer aan.

Omdat het wel een beetje duur is om te laten doen, stellen sommige Balinezen het uit tot na hun dood (kijk, dat lijkt er meer op). In ieder geval worden de tanden dan nog wel voor de crematie gevijld; anders komen ze de portiers van het hiernamaals niet voorbij: “sorry, demonen worden hier geweigerd”.

Maar zover is het nog niet, het ging over de puberteit. En puberteit klinkt als: verkering. Dat gaat hier behoorlijk vlot; ga ervan uit dat zo vanaf 11 of 12 jaar de verliefdheden elkaar in hoog tempo afwisselen en dat er snel wordt getrouwd: zo vanaf 16, 17 jaar. Dit geldt overigens niet (=NIET) voor Elise-achtige levensvormen; daarbij komt er voor het veertigste levensjaar natuurlijk geen kusje aan te pas. Is wettelijk vastgelegd.

Veel meisjes trouwen hier overigens omdat ze zwanger zijn, want je moet als aanstaande echtgenoot natuurlijk eerst wel even een proefrit maken om te zien of ze het wel doet. Ander zit je zonder kinderen later. Als alles naar behoren werkt, wordt er getrouwd. Mannen die steriel zijn komen hier blijkbaar niet voor......

Dat trouwen kan op Bali op twee manieren. De eerste is het bekende aanzoek, dat hier mapedik heet. Daarbij gaan de ouders van de jongen op bezoek bij de ouders van het meisje, ze geven die een stapel geschenken en er kan worden getrouwd. Simpel en een beetje suf.

Daarnaast is er ngorod. Die is, vind ik dan, veel leuker. Niks geschenken van de ouders: de bruidegom in spé ontvoert zijn bruid gewoon, gaat met haar op de vlucht en begint vast aan de huwelijksnacht. Dat is tenminste mannenwerk, je laat het hele verhaal toch niet aan je ouders over, watje?

Overigens is het hele ngorod-verhaal niet altijd zo spannend als het lijkt: vaak zitten alle betrokkenen in het complot, dat tot in detail is voorbereid. De bruid heeft haar koffer dan al klaarstaan en die roodgloeiend kwade vader van haar is toch wel heel snel weer afgekoeld. Maar het blijft natuurlijk mooi, dat jatten van een dochter!

Hoe dan ook: in beide gevallen wordt de huwelijksceremonie voorbereid, waarbij de datum van groot belang is. Niet zoals in Nederland (vrijdag altijd vol, maandag is trouwen gratis) maar omdat er gunstige en minder gunstige en heel ongunstige dagen zijn om te trouwen. (Bij-)geloof, weet u wel? Op Balinese kalenders (Balinezen hebben een andere jaartelling) staan deze dagen aangegeven.

Op ongunstige dagen trouwt er echt helemaal niemand; toeristen die met het fototoestel in de aanslag bij een tempel in hinderlaag liggen, kunnen dan echt wachten tot ze een ons wegen.

Maar op gunstige dagen kom je geen dorp voorbij zonder dat er bordjes “Awas! Upacara” op de weg staan: Voorzichtig! Ceremonie. Overal lange stoeten mensen in ceremoniële kledij op weg naar de tempel, voorafgegaan door twee mensen onder gouden parasolletjes: het bruidspaar.


Het wordt trouwens op Bali als vreemd gezien als mensen niet trouwen; een niet met name te noemen vriend van ons die Jos heet, heeft dat in de kampong ondervonden. Als ik het goed begrijp, bleven ze daar dames langs brengen in de hoop dat deze arme man toch ook eens een keer verkering zou krijgen. Tja.....

Want; pas na het huwelijk kan een man volwaardig lid worden van de banjar; zijn vrouw verlaat de banjar waarin ze is opgegroeid en wordt opgenomen in die van hem. Ze wordt lid van zijn familie (hij niet van die van haar), dus ook van zijn kaste en van zijn banjar. Waarmee het goed Nederlandse spreekwoord “aangetrouwd wordt nooit eigen” en het begrip “de koude kant” voor schoonfamilie hier geen waarde hebben.

Scheiden is op Bali dus ook geen usance; daarnaast kijkt men niet echt positief naar een libertijnse huwelijksopvatting. Ander gezegd: getrouwd is getrouwd en verder niet mauwen. Punt aan de lijn, volgende regel. Wie toch uit de bocht vliegt en wordt betrapt, vliegt meteen uit de banjar en is sociaal dood.

Over dood gesproken: eens komt Kille Kobus ook onze Balinees halen natuurlijk. En, het zal jullie niet verbazen: dat kost een paar centen. Niet zozeer het sterven zelf, maar wel de crematie en bijbehorende ceremonie – when you’re dead, you can find yourself in the Styx, als het ware. Waar deel 3 uit deze serie over zal gaan.

En wij? Wij hebben vanmorgen koffie gedronken bij Anneke en Bert, twee heel leuke mensen die we hier op het feest van Jos tegen zijn gekomen – en waar Dolf’s zuster voor heeft gewerkt. Hoe klein kan de wereld worden?

Verder is Dolf zijn pak gaan passen (perfect natuurlijk, laatste afwerking er op en morgen klaar – fotoos volgen!) en heb ik het huurcontract definitief geregeld. We hebben nog meer foto’s gemaakt van het huis, beetje gefilmd voor Stef en de kinderen. Leuk huis, gelukkig nog steeds. Wel een raar gevoel dat we daar over ruim vier maanden dus gaan wonen.

‘s Avonds gegeten bij de japanner. Wie schoof er aan het tafeltje naast ons, met zijn vrouw? Juist, Andrew. Andrew? Ja, de man die ik ’s middags de hand schudde omdat hij de baas is van het bureau dat bemiddelde bij het huis. En die me meldde dat onze buurman op Bali.......in Oud-Turnhout woont. Nogmaals: hoe klein kan de wereld worden?

En voor het eerst in dagen en dagen is het ’s avonds niet gaan stortregenen (en dat gaat dan dus de hele nacht door; de natte moesson duurt dit jaar veel langer dan anders). Dat zou kunnen betekenen dat we de zon gaan zien! Dat is mooi, wan we willen nog naar de Gunung Agung, de belangrijkste en natuurlijk heilige vulkaan hier. En daar zie je in de mist van bewolking niets van; de zon moet wel schijnen. Duimen dus!