Het thuisfront

Zaterdagochtend vroeg de heren naar Schiphol gebracht. De koffers paste niet in de kofferbak van onze "nieuwe" tijdelijke auto dus zijn we genoodzaakt geweest om met de auto van Hans te gaan. Ook goed.



Wat was dat vroeg (06.45 weggereden), wat had ik slecht (niet!) geslapen en wat een enorme emotionele (bij mij zit dat vooral van binnen) toestand.
Gelukkig heb ik in de auto nog wat kunnen slapen.
Op dat moment hadden we ook even 3 honden in huis, de kleinste werd die dag weer terug opgehaald en het hondje van Hans (Laika) blijft bij ons thuis voor de tijd dat hij ook op Bali zit.
Robrecht en Elise hebben voor een keer 3 hondjes mogen uitlaten.
Laika een paar weken samen met onze Chica is wel heel gezellig.
In alle stress ook nog de kaas en makreel die we voor Jos hadden gekocht vergeten mee te geven.
Sorry Jos!!
De kinderen krijgen nu alleen nog maar boterhammen met kaas!

Ja, emotionele toestand zei ik he?
Om te beginnen ben ik stikjaloers dat ik niet meekan.
Maar het is vooral omdat ik ozo graag van dichtbij had willen zien hoe Hans en papa dit allemaal meemaken. Het is voor hun denk ik ook niet zomaar een vakantietripje.
En dan nog Peter 3 weken moeten missen is ook niet niks voor mij.
Hij is wel altijd veel weg geweest w.b. werk maar dit is toch anders. Alhoewel het qua manier waarop we communiceren niet veel anders is: toen hij thuis was spraken we elkaar ook via e-mail of telefoon. (grapje schat!)
Tenslotte heb ik vanmorgen Elise ook uit moeten zwaaien. Zij is met school een week naar de Ardennen (Durbuy). Zij komt terug op haar verjaardag vrijdag notabene.
Kortom, emotionele toestand dus maar ik ben een bikkel en gelukkig is Robrecht er nog om zonodig zijn moeder op te vangen!!

2 Dagen voor het vertrek van Peter ben ik ook begonnen met de voorbereidingen van een etentje die ik had georganiseerd thuis zaterdag (jazeker, die zaterdag).
Een indonesisch avondje compleet met krontjong en ik gekleed in sarong kebaya natuurlijk.

Een avondje in een indonesisch sfeertje om een stel van mijn vriendinnen een klein beetje te laten proeven (letterlijk en figuurlijk)van waar we naar toe gaan.
Erg blij was ik met de hulp van mijn zus, Denise, die sambal goreng (snij)buncis en haar beroemde sambal goreng telor had gemaakt.
Ik zou geen indo zijn als ik niet ook even de andere gerechten zou noemen, dus verder had ik:
- nasi kuning
- rendang
- ayam pedis
- semoor
-koeloeban (een heerlijk groentegerecht met spinazie, andijvie, boontjes, tauge en kokos)
- en natuurlijk eigen gebakken krupuk
Ik mag wel zeggen dat het, ook dankzij Denise, een zeer geslaagde en vooral gezellige avond was. (Zie fotoos)



Ongelooflijk dat ik zoiets organiseer en ze kómen gewoon, en dan ook nog met een geweldig fantastisch Italiaans kookboek waar ik al maanden naar kijk in de boekwinkel maaar nooit kocht. Supermeiden!
Inderdaad niet echt een avond voor Peter met 8 van die kakelende vrouwen (kiekenkot!!).
De volgende dag was uitslapen wel nodig en gelukkig zijn de hondjes erg geduldig geweest.
's Middags al weer weg voor een verlate nieuwjaarsreceptie in Antwerpen. Ook gezellig!
(Peter, ik heb géén hoedje gekocht!! Denise wel.)

Misschien is het maar goed ook dat ik veel te doen heb dan ga ik ook niet te veel piekeren.
O ja, vanavond weer vergadering van de feestcommissie.
Kortom ik kom mijn tijd wel door maar vanbinnen hebben mijn gevoelens een beetje ruzie.


Tot zover het thuisfront.
Deze week nog even "genieten" van een huis zonder stuiterend, giechelend, kwebbelend meisje van nog net 10 jaar oud.
Woensdag gezellig shoppen met Robrecht.

Steffie