De hectiek van een rustig leven

...even kijken...zaterdagavond kregen wij bezoek, daaraan voorafgaand hebben we Skype uitgetest met Stephanie in België en dat werkte uitstekend.

Die avond, tijdens een Thaise maaltijd die Stef in alkaar heeft geknutseld, veel geleerd van Joseph, een nieuw Zeelander die hier een bedrijf van enkele honderden mensen runt, en van zijn Balinese vrouw Desak. – ondernemen in Indonesië gaat nog een hele uitdaging worden.

Zondag zijn Robrecht en ik zijn MacBook gaan kopen – die waren allemaal uitverkocht, nu zijn ze weer binnen. Alleen jammer dat dan de betaalautomaten “plat” liggen, zodat we alsnog met lege handen naar huis konden. Hier kan echt niets in één keer, beginnen we te beseffen.

’s Middags zijn we de onderhandelingen begonnen met de eigenaar van een stuk grond dat we zouden willen kopen. Dat ging best goed, wel apart om in een numerieke minderheid (Steffie en ik) te praten met zeven Balinezen. Weliswaar één eigenaar, maar de ondersteuning was goed geregeld.

Het gaat nog lang duren, maar de eerste grote prijsconcessie is binnen. Dus wie weet.....

Daarna rap naar huis, want we hadden een afspraak met de dokter voor Elise. Die had al weken last van jeuk op haar hoofd, wij dachten eerst aan een hitte-allergie omdat er niets te zien was, maar ze blijkt hoofdluis te hebben. Die is hier buitengewoon zeldzaam (de eerste keer dat de dokter het in 11 jaar meemaakte, Stef had na lang zoeken één luisje gevonden en die hadden we in een potje bewaard dus de diagnose was snel gesteld).

Zo zeldzaam, dat de shampoo besteld moest worden in Denpasar en die komt vanmiddag (maandag). En natuurlijk moeten alle kussens (stuk of dertig) gewassen en in de zon gedroogd, enzovoort en zovoort. Hoe ze er aan komt is ons een raadsel; volgens de dokter heeft ze het van een ander kind, waarschijnlijk in België, overgekregen omdat het hier niet voorkomt.

Maandag? Dat is toch Elise’s eerste schooldag? Inderdaad ja!
We hebben haar met z’n allen vanmorgen naar school gebracht, waar ze perfect is ontvangen en opgevangen. Om half tien hebben we haar ook weer opgehaald, omdat we naar de immigratiedienst moesten voor handtekeningen, nog meer foto’s dan de tientallen die ze al van ons hebben, en vingerafdrukken.

En vervolgens naar de politie, meer specifiek: naar de criminele recherche, voor..... handtekeningen, wéér foto’s maar deze keer met een nummer op de borst en naast een meetlat, en natuurlijk ook weer vingerafdrukken.

Dit alles in verband met de verblijfsvergunning-procedure; ooit, ooit komt dat ding.

Terug naar Elise: vanmiddag volgt een interview, want we zijn natuurlijk erg benieuwd naar haar ervaringen.