De eerste dag

Ook de rest van de reis is goed verlopen. Zoals ik als verwachtte trof ik mijn koffer bij de bagageband aan met het gevreesde krijt-teken op de boven- en zijkant: aangemerkt voor controle bij de douane. Stiekem afvegen was geen optie, er liep douanepersoneel in zicht-afstand rond. Bluffen dus maar. De 12 lampen riepen vragen op, ondanks mijn “samples without value” bon moest er toch een prijs komen. Een “Elf dollar per stuk” deed ’t hem wel – ik bleef onder de limiet van invoerrechten. De 100% overschrijding van toegestane drank werd door Hans opgelost: hij was al door de controle heen en gebaarde breed glimlachend dat ik zijn duty free aandeel voor hem droeg, zodat ik nèt aan de goede kant van de streep bleef. Wat weer grijnzende waardering van de douanier tot gevolg had.

Bij aankomst in het hotel wachtte Jos; bier drinken met uitzicht over en bijpraten was het gevolg. Daarna toch wat slapen, eten in Sanur, nog één borreltje en snurken. Hans dacht dat hij een korte weg had gevonden over het gras de trap op – maar die trap bleek een vijver. Tot zijn knieén in de prut gezakt, kwam hij wat verwaterd aan.....

De volgende dag zijn we rustig aan begonnen: Café Batujimbar voor een cappuccino, rondje supermarkt voor ansichtkaarten en eens bespreken wat en hoe nu verder. Mijn Indonesische telefoon blijkt geblokkeerd, ik kan er niet mee bellen maar wel gesprekken ontvangen dus ik moet naar Indosat in Denpasar. En morgen beginnen met de formaliteiten voor mijn Kitas, de verblijfs- en werkvergunning. Hans en Dolf vermaken zich intussen prima (zie de foto hiernaast. Nee, ze zitten hier niet in Singapore, maar kijken uit over zee in Sanur); de eerste zei het gevoel te hebben hier al een week te zijn –acht uur na aankomst. En Dolf poetst in hoog tempo zijn Bahasa Indonesia bij, zegt-ie. Ik hoor het niet, in mijn oren spreekt hij het gewoon vloeiend.