een rondje touristique

Vandaag begon zoals gisteren eindigde: met regen, afgewisseld met stortbuien en onweer. Het was zo erg, dat we serieus hebben overwogen om de trip naar Klungkung en Ubud af te blazen – maar we hebben toch maar doorgezet. En zie: het werd meteen droog.

Het bezoek aan de vleermuistempel in Klungkung was een beetje een teleurstelling: vandaag was de ceremonie besloten, zodat we niet verder mochten dan het tempelplein waar de angklung-spelers zitten. De feitelijke tempel hield de deuren dicht, zodat we geen vleermuizen, slangen (en heel veel Balinezen) hebben gezien. Maar goed, zoals de Duitsers in ’45 zeiden: Wir kommen zurück!

Op naar Klungkung stad; de oude man die de ramadan uitlegt in het waterpaleis (ongevraagd in slecht Nederlands en daar achteraf veel geld voor vragen: iedereen kent’m en zijn handelsgeest waar in mijn petje voor afneem) was er niet – hij zal toch niet dood zijn?

Daarna naar de pasar, waar een groot deel wordt ingenomen door de handelaars die uitsluitend zaken verkopen die je nodig kunt hebben bij een tempelceremonie, een upacara. Mooie spullen, waar je als toerist natuurlijk geen bal aan hebt – maar de bling bling wakkert de hebzucht (althans: de mijne) wel aan. O, wat was ik achteraf blij dat Steffie er niet was.

Op weg naar Ubud vroeg ik Wayan, onze chauffeur, om aan te leggen bij een warung voor Balinezen: we wilden sateh kambing maar dan niet in zo’n toeristenfuik. En dat hebben we geweten. De fotoos zitten hierbij (alleen had ik het meeste al op voor ik dacht aan een foto): het was heerlijk, maar je moet ff niet letten op de omgeving. Ik denk dat de Nederlandse Keuringsdienst van Waren er beestjes zou aantreffen die officieel nog niet eens bestaan maar wat dondert het: het was heel lekker en niet duur. Denk aan 3 euro in totaal voor drie maaltijden (rijst, hele hete sambal, guleh en 8 stokjes sateh per persoon) en 5 flesjes frisdrank. Met een prima service van de Madurese kokkin, dus het was allemaal nog halal ook.

In Ubud hebben Hans en ik kleren gekocht. Ik heb met veel plezier onderhandeld en heb het idee dat ik erg veel van de prijs heb afgekregen. Ongetwijfeld ben ik zwaar geript, maar wat maakt het uit – het was heel gezellig en 5 euro voor een perfecte lange korte broek, 3 euro voor een katoenen overhemd en 2 euro voor nog een broek blijkt natuurlijk minder dan wat je betaalt bij de Society Shop. Of de Zeeman. Dolf heeft zich aan het inkoopfront rustig gehouden – maar had een hoop lol in zijn rol als toeschouwer.

O, en aan het huizenfront zijn de onderhandelingen nu geopend. Het ziet er naar uit, dat we het huis kunnen krijgen wat ik graag wil – en omdat de eerste vraagprijs boven, maar niet zo heel ver van mijn walk away point ligt en de tussenpersoon aangaf dat er ruimte was en niet schrok van mijn bod ( mijn streefprijs) zou het kunnen lukken... wordt vervolgd.