Gearriveerd.....

Het is nu half vijf ’s morgens hier, half elf ’s avonds van de vorige dag in Oud-Turnhout. We zijn 38 uur geleden vertrokken en al weer 14 uur op Bali.

De afgelopen weken zijn enorm hectisch geweest. Er moest nog veel geregeld worden op het laatste moment en natuurlijk kost afscheid nemen van alle vrienden en familie ook veel tijd – gelukkig maar.

Dat betekent ook, dat we zijn vertrokken met een ‘to do’-lijst die niet compleet is afgewerkt. Mensen niet gesproken, zaken toch nog niet helemaal geregeld. Dat gaan we dus zo goed als mogelijk vanaf hier doen.

Hoe is de reis verlopen, hoor ik je denken. Nou: uitstekend, 100% verschil met de vorige keer dat wij gevieren (ook via Hong Kong) hierheen kwamen. Veertien uur sneller ook. Mark en Denise zijn ons samen met Salomee en Flint komen ophalen; Robrechts vrienden kwamen hem nog een hand geven, we hebben de buren een knuffel gegeven en toen was het: vertrekken.

........en wist ik niet wat ik zag zodra we de hoek omkwamen.....een uitzwaaicomité met vlaggetjes, vriendinnen van Steffie, van Elise.....ik was er stil van en dat gebeurt niet vaak. Het besef dat we Turnhout en al die lieve mensen daar nog hard gaan missen na die vijf jaar wonen, kwam toen wel heel erg binnen.

De files op de A2 missen we dan weer niet. Op Schiphol kwamen we desondanks toch op tijd aan, zodat we in alle rust afscheid konden nemen van Steffies ouders, broer en zus en hun gezinnen. En toen het moeilijke moment: de douane passeren in de wetenschap dat het niet voor een paar weken is maar definitief.

De reisuren naar Hong Kong vlogen in meerdere opzichten voorbij; het laatste stuk naar Bali trouwens ook. Fluitje van een cent! We zijn opgehaald door een chauffeur van de verhuurder van ons huis en toen kwam voor mij het spannende moment. Want ìk kan wel denken dat ik een leuk huis heb gevonden, maar wat vinden Steffie, Robrecht en Elise?

Bij aankomst troffen we Yanthi aan en heel veel personeel – en Jos, die samen met “zijn” Yathi ons kwam verwelkomen en trouwens ook Robrechts gitaar kwam brengen. Daarna een tour door het huis en het oordeel van de familie.
Ik mag blijven! Het huis is gekeurd en helemaal goed bevonden, dus nu rest alleen de moeilijke keuze nog van “welke kamer wil ik” voor Robrecht en Elise. En wie het laatste in het zwembad ligt is een.....moeder die eerst de koffers uitpakt.

Ineens ging mijn telefoon. Ha die Gerard! Die bleek dus drie uur lang vergeefs op het vliegveld te hebben gewacht op ons, samen met Sonja, Horst en Milly (voor de nog niet ingewijden: familie van Stef, ze zijn hier al een tijdje op vakantie en gaan nog een tijd blijven. In de loop van de komende weken zul je ze hier vaker gaan tegenkomen). Met een speciaal gemaakt welkomstbord....heel jammer, maar dat gaan we goedmaken.

’s Avonds met Jos naar de Japanner (daar hadden we, heel cosmopolitisch, op Schiphol al een tafeltje laten reserveren) en daar heeft Elise heerlijk met haar hoofd in haar eten geslapen. Op, versleten, uit, afgedraaid, doodmoe.
Wij trouwens ook. En dat vakantiegevoel...het besef dat we hier nu wonen, is er totaal nog niet.

In de loop van de komende dagen gaan we hier een verslag van wat er gebeurt, afwisselen met onze indrukken van de laatste weken / maanden in België. Daar hebben we geen tijd voor gehad vóór de verhuizing, maar we willen het graag delen. Stay tuned!

P.S. De breedband-internet verbinding die hier in huis zou liggen, is er niet of werkt nog niet. Daarmee ook onze “Belgische” telefoon. Ik ga dat zsm regelen, voorzover er hier snel iets kan – zodra het allemaal marcheert, zullen we u hier verwittigen, zunne......