Tja....

Tja....als je een beetje lekker wilt eten, dan zorg je natuurlijk wel voor voldoende personeel in de keuken...

Maar dan heb je ook wat......


En zoals je aan Milly, yours truly, Horst en Jos kunt zien: het werd weer eens knap laat.






Na lang aandringen van Elise is de Boeddha bij het zwembad in gebruik genomen. Één of andere barbaar heeft namelijk bedacht dat je die kunt gebruiken als waterspuwer en natuurlijk moest en zou ze zien hoe dat werkt. Het resultaat op bijgaande foto. Ik neem aan, dat iedereen hier dezelfde associatie mee heeft als wij. Elise laat zich op haar kop p.....juist.

En op verzoek van Denise publiceren wij hier De Broek. Inmiddels mag Robrecht hiermee alleen ’s avonds en onder politiebegeleiding over straat; de foto is dan ook op een geheime plek genomen en wordt via een server in Nigeria geupload en gehost.





Dan bereikten ons vragen hoe het zat met onze spullen, onderweg van België naar hier.

Laat ik beginnen met het volgende: onze internet-aansluiting. Zoals bekend, zou afgelopen maandagochtend iemand komen om de laatste documenten, handtekeningen, copie credit card etc. te regelen. ’s Middags zouden er mensen komen om de apparatuur te installeren en dinsdag zouden wij on line zijn.

“Zouden?” Ja, want natuurlijk (begrijp ik langzamerhand) was er niemand op maandagmorgen.

En ook ’s middags niet.

En dinsdag niet, dus Peter bellen en vriendelijk vragen. Verbaasd antwoord (nota bene van de meneer die had beloofd maandagochtend te komen!): “is er niemand geweest? Nog niet aangesloten? Ik ga direct bellen!” En hij hing op.
Er gaat dus helemaal niets gebeuren, er komt niemand. Ook vandaag niet, morgen niet, de hele week niet maar misschien in augustus. Ik moet gewoon opnieuw beginnen vanaf nul.

Terug naar de container. Deze week uiterlijk zouden wij onze KITAS krijgen, de werkvergunning die nodig is omdat de douane niet begint met inklaren voor ze dat document in Surabaya hebben.

Gisteren een mail: de verblijfsvergunningsprocedure (die bijna drie weken geleden gestart zou zijn en nu afgerond) gaat vandaag beginnen. Dat duurt twee weken, die nu extra zijn. Daarna gaat het nog een maand duren voordat de werkvergunning komt, want dat blijkt ineens een tweede, langere, extra procedure te zijn.

Dan nog drie weken inklaren en een week transport hierheen. Dus op zijn vroegst zijn onze spullen hier begin oktober, drie maanden na de met de verhuizer afgesproken datum. En voor die drie maanden moeten we natuurlijk betalen, want de container staat al sinds 7 juli in Surabaya en dat kost extra geld – 3000 dollar om precies te zijn.

Het frustrerende is, dat we dus gewoon de spullen een dag voor vertrek hadden kunnen laten inpakken in België – alle inspanning om het “ op tijd” te doen, zijn niet alleen voor niets geweest, maar juist contraproductief.

“Maar soms gaat het goed, want die jacuzzi, die werkt toch?” hoor ik je denken.

Nee natuurlijk niet. Hij is gevuld, maar het filter is nog steeds smerig en het belangrijkste van een jacuzzi: de bubbels, zijn er niet. Het is gewoon een bak stilstaand water, maar de mensen van het jacuzzibedrijf zijn tevreden en dus vertrokken. Dus ook hier beginnen we weer vanaf nul.

Stef gaat zo dadelijk naar Indonesische les en ik ga, glimlachend en beleefd, de verschillende mensen vragen om toch een beetje versnelling te brengen in de jacuzzi, internet en de container. In oplopende volgorde van belangrijkheid.

Ik denk wel dat ik weet wie de leukste ochtend heeft.