Eerste indrukken

Gisteren was het woensdag 9 juli. De dag dat Balinezen mochten kiezen voor hun nieuwe gouverneur. Dus een vrije dag voor iedereen. Zo ook voor onze pembantu Nyoman . Voor deze vrije dag heeft ze trouwens afgelopen zondag wel gewerkt waar ze anders altijd vrij is.

Die ochtend heerlijk uitgeslapen, niet geheel onnodig want Jos is de avond ervoor een borrel blijven drinken bij ons wat erg gezellig was. Zo blijkt maar weer hoe simpel het is om alle problemen in de wereld op te lossen in één avond.
Peter was trouwens eerder op dan ik en het viel mij (hem trouwens ook)op dat hij zei “sta je ook zo op want het is mooi weer buiten”………….dúúúúh Waar wonen we ook al weer?

Als ik zeg nog steeds een soort vakantiegevoel te hebben is dat natuurlijk niet zo gek, we zitten hier pas een paar dagen. En toch is het raar. Elise gaat over 3 weken al naar school hier. Dan zal het wel anders zijn denk ik. We weten allemaal heel goed dat we hier niet meer weggaan en dat maakt het vakantiegevoel wel een beetje vreemd.

De dingen die ik in België deed, hoe leuk ik dat ook vond, moet ik echt loslaten. Alles is hier zo anders, sociaal gezien zijn wij hier gewoon expats en echt integreren zal daarom niet of nauwelijks gebeuren. Het verschil in levensstandaard is gewoon te groot ben ik bang. Maar dat wisten we.

De dagindeling ook. In België stond ik ’s morgens op op vrije dagen, at een boterham, ging de hond uitlaten, koffie drinken, keuken opruimen, slaapkamers opruimen, wassen, strijken, stofzuigen, boodschappen doen, beetje socializen, koken, eten, keuken opruimen enz. enz. Op schooldagen was het eigenlijk min of meer hetzelfde alleen komt daar dan Elise naar school brengen tussendoor en het feit dat ik meer op de tijd moet letten.

Dan kwamen daar mijn lieve vriendinnen in Turnhout nog bij die ik toch in de gaten moest houden anders kwamen ze nooit ergens op tijd ☺. Grapje! Toch wil ik bij deze vast Steph, de nieuwe Ladies Night-manager, er aan herinneren dat ze eind augustus aan de kaartjes voor september moet denken. Tegen die tijd hoop ik toch dat we internet in huis hebben dan zal ik proberen de kaartjes vast te reserveren. Dan zal ik ook vaker een mailtje kunnen versturen. Hoe moet dat toch zonder mij!! Zucht…

Nee, zonder gekheid. Ik bedoel maar te zeggen dat er altijd wel iets was om te doen of aan te denken. Hier naar toe, daar naar toe. Hier naar toe bellen daar naar toe bellen. Dan weer die mailen, antwoorden enz. Hier een etentje, daar een bezoekje. En dan heb ik het nog niet over een paar maanden terug dat ik nog actief was bij de hockey-club. (ik ben trouwens stik-nieuwsgierig hoe het “nieuwe” clubhuis eruit gaat zien.)

Hier gaat het iets anders. Voorlopig althans.
Opstaan, douchen. Naar beneden waar Nyoman een lekker kopje (“tas”voor onze Vlamingen) thee maakt en een vers fruitsapje van appel, appelsien, banaan, mango, ananas, papaya, whatever er in de fruitmand ligt. Ontbijten, en dan? Soms komt Jos, soms niet. Vandaag hebben we geen boodschappen nodig, hebben we gisteren al uitgebreid gedaan, hierover straks meer. Meestal gaat Peter eerst even naar het internetcafé om tekst op de weblog te zetten. Kinderen liggen vrijwel meteen na het ontbijt in het zwembad. D.w.z. Elise ligt erin en Robrecht erop, op zijn band met hoofdkussen en Elise probeert hem daaruit te krijgen. Verder lezen, schrijven Peter en ik wat en roep ik af en toe wat naar Nyoman die voor ons iedere dag de slaapkamers, badkamers, toiletten e.d. poetst en strijkt.

Gisteravond heeft Peter in de buurt nog een spel kaarten op de kop kunnen tikken, waar we al een paar dagen naar op zoek waren en hebben we dus gezellig een potje zitten kaarten (presidenten, kennen jullie dat? Erg leuk.). Waarna Elise even door Robrecht het zwembad in geduwd werd en wij daar een leuke kiekje aan over hielden. Kunnen jullie misschien aan de foto zien of ze het wel of niet leuk vond? Wij zijn er nog niet uit.

Gisteren trouwens ook weer eens gekookt, vind ik niet erg. Ook omdat opruimen, afwassen e.d. daar dan niet bij hoeft te horen omdat onze pembantu dat doet! Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik dat toch weer wel gedaan heb gewoon omdat dat er nog te veel in zit denk ik. Misschien is het ook het niet moeten maar mogen. Whatever.

Deze ochtend is het dus hetzelfde verhaal. Kinderen in het zwembad, Peter terug van het internetcafé, ik aan het schrijven. Robrecht is trouwens al vanaf dag 1 iedere dag, vóór het avondeten, voor zijn vechtsport aan het trainen. (zie foto) Petje af, hoor. Compleet met vechtpak en band! Dan besef ik toch wel dat de hitte hier door ons niet zo als hitte wordt ervaren. Het zit toch een beetje in ons bloed denk ik. Het is wel warm maar last hebben we er niet van.

De boodschappen gisteren. Wij wisten al van vorig jaar dat er een Carrefour geopend ging worden langs de bypass van Kuta naar Sanur. We wilde daar eens gaan kijken want we hadden toch wel het één en ander nodig, en ook uit nieuwsgierigheid natuurlijk.

De chauffeur vroeg aan ons hoeveel tijd we ongeveer nodig zouden hebben. Waarop Peter zegt, ik 5 minuten maar mijn vrouw een paar uur! Achteraf bleek die paar uur zeker nodig te zijn, goed dat we de chauffeur niet op ons hebben laten wachten.
Gigantisch! Ik vond de Carrefour in Turnhout al groot maar écht, Turnhout eat your hart out!

Om te beginnen is bij de oprijlaan de security stevig. Naar binnen kijken en kofferbak open. Geeft je wel een veilig gevoel moet ik zeggen. Dan denk je dat je de supermarkt in gaat. Neeheee.. Hier ga je sowieso nergens naar toe zonder gegeten te hebben dus het eerste wat je ziet is een eettentje, maar ook een paar meubelzaken met in het midden van dit alles een enorme roltrap waar je met karretje op kan. Oké, dan zal de supermarkt wel boven zijn, neeheee. Eerst nog een paar boetiekjes langs. Batik, speelgoed, schoenen, tassen (Oei, gevaarlijk voor mij, maar ja je MOET erlangs wil je bij de supermarkt komen), locaal maar ook Dolce&Gabbana, Versace enz.enz. Aiaiaiai, niet makkelijk voor een vrouw. Peter had die tijd goed ingeschat bij de chauffeur. Toch…..niets gekocht daar! Wel bijna een Macbook voor Robrecht maar dat was omdat die nog niet geleverd waren.

Verder natuurlijk nog het ene eettentje na de ander met daaronder zelfs een Teppanyaki-restaurant. Dan nóg een roltrap omhoog waar je met je neus meteen jahaa, in een eettentje valt. Westers weliswaar maar toch…eten zul je! Allemachtig, daar heb je de Carrefour! Tig kassa’s op het eerste gezicht en bij de ingang natuurlijk security. Mijn mond viel open en dat bleef maar gebeuren. Groot, groter, groots, grootst en dan nog groter. Alles kun je er kopen, maar dan ook alles. Waar koop je anders een crosstrainer dan in de Carrefour? Hebben we dan ook gedaan. Mijn ideale supermarkt. De gebruikelijke producten plús vrijwel alles wat je maar kunt bedenken op Aziatisch gebied. Rauw, voorgemarineerd, klaargemaakt, voorgebakken, hoe je het maar wilt hebben! Rijst, kleine verpakking of groot en alles wat daar tussen zit. Lang, gebroken, met vlies, thai, basmati Surinaams enz.enz. Bamisoep, anderhalve gang vol! Maar ook zelfs franse kaasjes e.d. Vis, rauw in ijs, vers (zelf aanwijzen) in het water of in ijs al in een heerlijk uitziende marinade, allerlei soorten schelpdieren en dan eventueel los in zakjes de bijbehorende bumbu. Letterlijk bèrgen met allerlei soorten fruit, groentes die ik nog allemaal wil uitproberen en achter moet komen hoe ik het klaar moet maken. Need I say more? Ik werd helemaal gek. Hier kijken daar kijken, arme kinderen die moesten achter mij aan rennen met een maar steeds voller wordend winkelwagentje.

Kortom, Carrefour I’ll be back!!