Een klein woordje van Robrecht.

Bij deze dan een tekst hoe het er allemaal uitziet door de ogen van een 18-jarige, rustige doch respectabele en grappige jongen die hier op Bali door het leven gaat als Arjuna. (Hey, Robrecht hier)

Och, vakantie hè…Ik klaag niet, en dat was ik ook niet van plan. Maar naast het genieten en niks doen ben ook ik bezig (wees gerust, niet te veel; het blijft vakantie, dûh) met onder andere Australië en het plan om Bali rond te trekken.





Zoals mijn titularis in het tweede jaar altijd zei: “Eerst wat moet, dan wat mag.” En dat ga ik nu toepassen. ☺ (Ja, jullie zien het goed, mensen…Robrecht heeft daadwerkelijk iets geleerd op middelbare school).

Ik ben volop bezig met de inschrijving te maken voor de universiteit. Voor de leken onder ons: Ik moet als internationale student een DVD maken waarop ik auditie doe, met onder andere een monoloog van Shakespeare (iets uit “Julius Ceasar”, op aanraden van Opa Hans. Jazeker opa: “But Brutus is an honorable man!”), dan nog een monoloog van een modernere schrijver (“The Judas kiss” van…iemand…waarbij ik de Ierse filosoof/schrijver Oscar Wilde nadoe) en dan moet ik nog een engelse tekst voorlezen om te zien hoe het met mijn engels in het algemeen is gesteld plus nog eens de redenen waarom ik juist op DIE universiteit wil, misschien wel het moeilijkste. Dus al met al kom ik nóg eens op een DVD te staan!!!! Yiihaa! Ik ben op dreef!!!!!!!

Sommigen vragen wel eens wat ik van plan ben als ik niet word aangenomen, maar in dat opzicht weiger ik een alternatief te zien. Sorry, maar als ik een droom naleef kijk ik naar de weg en niet naar de obstakels. Handig? Of dom? Of allebei?

Wat was dat woord ook alweer?

Oh ja: optimisme.

Dan wou ik ook nog Bali rondtrekken (of is het tracken?) te voet. Waarom? Omdat het toch een plaats is waar ik (half om half, gezien mijn studie) woon, en dan wil ik toch iets verder kijken dan slechts een vakantie-eiland. Dus, wat ik dan wil gaan doen, is:
-Mijn taal bijschaven, karena bahasanya di indonesia belum bagus sekali. (want mijn taal van Indonesië is nog niet heel goed. *poch, poch*)

–Het eiland verkennen. Dus wat is waar, hoe kom ik er en hoe kom ik er niet.

–Het Hindoeïsme uitdiepen. Arjuna (mijn tweede naam) is een personage uit de Mahabharata, waar ik iets van weet, maar niet alles. Stiekem hoop ik tijdens mijn reis een Brahmaan tegen te komen met wie ik kan praten over het één en ander.

-Meer praten met “de Balinees” dan met “de Buitenlander”.

Ik blijf ongeveer een maand weg, maar als het zo leuk is, langer. En als het niet leuk is, dan maar slechts een maand, gna gna. Qua route ga ik dwars door het midden naar het noorden, en dan…eh…


Al veel tips en raad gekregen. (Ga je te voet? Ja. Te voet? Ja.) Maar als ik de Balinees een beetje ken zullen die me vast wel helpen. Wie kan zo’n knappe jongen immers iets weigeren? (Sorry, Michiel K., maar je hoort het goed: Ik ben voor de Balinese dames een knappe jongen, hoHOO!) Ach ja, dit is ook een element wat me hier is opgevallen. Blijkbaar voldoe ik hier ruimschoots aan de schoonheidswaarden waar een inwoner aan moet voldoen, dus ja… Het is wel grappig. Ik heb ook van pap te horen gekregen dat ik een familiepakket rubbers mee moet nemen onderweg, voor het geval dat ik ’s nachts word…ja, ‘overvallen’ is een goed woord. Maar ik denk dat dat wel mee gaat vallen.

Verder hoop ik toch een heel eind te komen met een woordenboek (zeer belangrijk), een volle iPod (zeer belangrijk) en wat geld (hoe minder hoe beter, maar toch: zeer belangrijk).

Was er nog iets? Neuh…Zoals het muzikale duo Acda en deMunnick al zong: “als dit het is, is dit het -3x-; En we zullen het wel zien.” (Mooi nummer trouwens, “Het regent zonnestralen”. Echt een aanrader.) En zoals Herman Finkers al zei: “Ik ben gek op citeren.”

Credite Quia Absurdum,
Arjuna