l a n g z a a m . . . .

Een paar rustige dagen en dat was ook de bedoeling. Twee dagen geleden naar Carrefour, zoals Steffie al beschreef.

Gisteren begreep ik dat de bedrijfsleider van die Carrefour zijn jaarbonus voor het komende decennium in één dag heeft verdiend. Hij heeft een villa gekocht en op de lokale televisie verteld dat hij de rest van zijn leven niet meer wil werken. Hij had nog wat tekst over één of andere mevrouw die ik niet helemaal kon volgen, alleen “feeding frenzy” en “millions” kwam steeds in zijn verhaal terug. Vreemd, wij waren er die dag maar ik heb niets gezien.

We zijn naar grond wezen kijken; drie stukken die te koop stonden en waarvan er één mogelijk iets voor ons is. Met de mensen die ons daar heen brachten en die ik hier maar even als Tom en Elly aanduid omdat ze denk ik liever anoniem blijven, nog even wat teksten uitgewisseld over (het gebrek aan) mores hier bij landverkopers, makelaars en aanverwant volk. Waaruit maar weer bleek dat we er goed aan hebben gedaan om een PMA op te richten en niet met een Balinese nameholder (die in jouw naam een huis koopt) of in een leasehold-constructie te werken. En dat hier inderdaad regels gelden, maar dat de familie van de verkoper en de kepala desa, het dorpshoofd, minstens zo belangrijk zijn.

Daarna naar Hoek van Holland met de kinderen; Robrecht heeft er gitaar gespeeld, Carin en Dolf hebben ons uitgenodigd om bij hun langs te komen (gaan we maandag doen) en verder was het gewoon gezellig. Na afloop gevieren naar de bengkel, verse vis en kangkung eten. Heerlijk!

Gisteren wéér shoppen; Jos had ons aangeraden om eens naar Tiaradewata in Denpasar te gaan – een lokale versie van de Hema. Hij was daar ook met Yathi, en inderdaad: ze hebben er van alles. En druk, mensen, drúk....om 10 uur ging het nog wel, maar toen we rond 12 uur weggingen was het niet gewoon meer. De parkeerplaats volledig verstopt, de weg ernaar toe ook. Volgens de taxichauffeur is dat iedere dag zo, behalve zondag. Dan is het pas echt druk, zei hij. Laat maar.

Lunchen (nasi campur, kan ik iedere dag wel eten), boekje kopen en luieren naast en in het zwembad. Eten (thuis), lezen, kaarten, naar bed.

Ondertussen ook nog even naar het internetcafé geweest en wéér geen –mail! Uit het oog, uit het hart, zou je zeggen maar mijn vader had ik een paar dagen terug aan de telefoon en hij vroeg of ik onderhand eens op zijn mail wilde reageren.
Hoe kan dat nou? Wel, KPN heeft onze provider (Tiscali) overgenomen en me een mailtje gestuurd met de mededeling dat ze alle instellingen hadden overgezet. Behalve (en dat hadden ze niet vermeld) dan dat ze de servers hadden veranderd en de mail dus niet meer aankwam. Daarvoor moest je (als er na een tijd bij gebrek aan mail een belletje gaat rinkelen) zelf maar even op internet gaan zoeken en instellingen veranderen naar eigen inzicht/kennis, die essentiële instructies hadden ze maar niet gestuurd maar goed verborgen op hun site: goed lezen, paar pagina’s doorklikken en weten waar je naar zoekt, dan lukt het wel. Zodat er toen ik het voor elkaar had met enige vertraging 57 mailtjes binnen kwamen, waaronder een paar (inmiddels) heel urgente. Met dank aan KPN en excuses aan de verzenders.

Ik ga snel uitgebreider reageren – want vandaag komt er internet in huis! Tenminste: dat zeggen ze.
Want als het gaat om het Balinese tempo, is het volgende voorbeeld misschien wel verhelderend.

Onze jacuzzi werkte niet. Dat bleek hier ook bekend te zijn, maar pas op de dag van onze aankomst is men aan het werk gegaan om alles hier schoon te maken en te repareren. Waarom zou je dat eerder doen, nietwaar? Tenslotte wisten ze pas vier maanden dat we zouden komen.

Na een dag werkte de jacuzzi, maar toen was-ie nog niet schoon – er zat aanslag op de tegels en die moest er volgens de heren wel af.

Dus het water er uit, en schoonmaken maar.

Op de eerste foto zie je de oogst van een dag noeste arbeid. Juist, die vijf tegeltjes in het midden die niet meer wit uitgeslagen zijn, die zijn het.

Natuurlijk komen ze niet iedere dag schoonmaken en àls ze komen, komen ze niet de hele dag. “Ze” is misschien wat veel gezegd: er komen er tussen de één en vier, maar er is er maar eentje aan het werk, die er na een uurtje de brui aan geeft. Want het is hard werken hoor, als je het met dit gereedschap (zie de volgende foto) moet doen.
Er zijn nu 19 tegeltjes klaar.

Inderdaad, met een steentje wordt ieder vlekje met de hand zorgvuldig weggeklopt en in dit tempo heb ik goede hoop dat we rond kerstmis de jacuzzi in gebruik kunnen nemen.

Maar wat geeft het?

O ja: vandaag ben ik jarig, ik heb een mooie draagtas voor de Mac gehad en borrelglaasjes, vanavond gaan we uit eten bij Kayu Manis (Italiaans!) maar het vieren van de verjaardag doe ik pas eind september – dan is Hans ook hier.

Update: vergeet dat internet voorlopig. Kan niet, ADSL zit vol (wist niet dat dat kon) en op z’n vroegst over 3 maanden is er kans op uitbreiding. Nu begint het hele circus opnieuw met een andere vorm van breedbandverbinding, iets wat 3,5G heet en blijkbaar minder traag als dikke peop sneller is. Waarom komen ze daar niet meteen mee?

*zucht*

Op naar het Internet-café maar weer.