zondag 27 juli 2008

Another day in the last paradise.

Zondagmiddag precies 12.00 uur.

Komen net van ons zondagochtend-ontbijt bij Batujimbar café.

Jos zat al aan zijn ontbijt en wij zijn gezellig bij hem aangeschoven. Robrecht heeft een behoorlijke portie nasi kuning met bijbehoren achter de knopen (volgens mij kan die jongen dag en nacht rijst eten!), Elise en ik een bescheiden portie omelet met toast. Peter is eerst naar de kapper gegaan, waar ik ook geweest ben en ook een heerlijk manicuurtje heb laten doen, om zijn hoofd te laten scheren dus hij is weer zoals hij hier in Sanur al bekend staat “bapak gundul”.

Nadat ook Peter een “mandje” nasi kuning had gegeten en we nog wat boodschappen hebben gescoord is Peter nog even een boekje gaan kopen en ben ik met de kinderen weer naar huis geslenterd.

En nu zit ik dus achter mijn lap-topje te schrijven.

Heerlijk is dat. Hoe verwend kan een mens zijn. Het was in België al zo gewoon om even iets op internet op te zoeken of te mailen. Nu ik het een tijdje gemist heb besef ik dat. Misschien is het voor mij ook meer het idee dat ik dan geen contact kan hebben met de iedereen die we in België en Nederland hebben achtergelaten. Nu het weer kan voel ik toch weer een soort band/verbinding met iedereen, vooral ook omdat ons belgisch telefoonnummer het doet.

Misschien moet ik het een beetje nuanceren want mijn laptop heeft tot nu toe af en toe nog wel wat moeite met verbinding hebben. Graag zou ik bij deze iedereen willen verzoeken niet te grote bestanden naar mij te mailen want dat kan mijn ‘topje niet allemaal aan en moet ik minimaal een half uur wachten tot alle mail binnen is. Maar toch, blij ben ik nog steeds.

Vanmiddag een heerlijk rustige middag dus. We hoeven niet hier naar toe en hoeven niet daar naar toe. Tot een uur of 5 dan. Want dan gaan we naar Tineke en Willem waar we uitgenodigd zijn voor een feest. Zij wonen in Padanggalak waar we vorige week geweest zijn om het vliegerfestival te aanschouwen.

Ik heb begrepen dat 3 pembantus (van Jos, van Martha en van Tineke) daar al een paar dagen bezig zijn om te koken voor vanavond dus dat betekend voor mij morgenochtend misschien toch maar 5 minuutjes langer op de cross-trainer. Jahaaaa, dat doet Stefke al een week, iedere ochtend vóór het ontbijt. Oke dan, bijna iedere ochtend. Als ik les Bahasa Indonesia heb moet ik om 08.45 weg en als ik dan eerst wil trainen moet ik te vroeg opstaan vind ik. Dat is dus 5 op 7 wél. Dat vroege opstaan begint volgende week pas als Elise naar school gaat, die begint n.l. om 08.00 uur al. Ik sta nu n.l. tegen 08.00 uur op het apparaat met de muziek lekker hard, loop dan even ongelooflijk trots op mezelf te zijn, stap onder de buitendouche het vieze zweet van mezelf af te spoelen en spring dan in het zwembad. Ik moet zeggen, écht vervelend is dat niet.

Goed, over het feestje vanavond dus morgen meer.

Het feestje van gisteren van Leo was geweldig gezellig. De ondergaande zon (je moet wel opletten want het is zo voorbij maar ongelooflijk prachtig), de mensen, het eten (voornamelijk rijst met vis waaronder barracuda waar ik toch gemengde gevoelens bij had want die heb ik onder water nog in prachtige scholen zien zwemmen) en enorme voortreffelijke garnalen zo groot als kreeft, de muzikanten die oud Indonesische liedjes speelden (was erg leuk geweest vooral voor mijn ibu en aya) maar ook “She’s got a ticket to ride”van de Beatles met een grappig accent en natuurlijk “Rock around the Clock” (ieder Indonesisch bandje speelt rock and roll) waarbij Leo helemaal uit z’n dak ging in het rulle strandzand wat niet gemakkelijk dansen is en ook vooral de locale bevolking die daar op zaterdagavond met de hele familie op het strand komen om te zwemmen, te kletsen, te eten en vooral de kinderen te laten spelen.

Zo ook onze Elise die het allemaal geweldig vond en met iedere willekeurige voorbijganger een praatje maakt vooral als ze een schattig klein kindje op de arm hebben. Onthouden, restaurant Ramayana in Jimbaran. Wel om 17.30 daar zijn voor de ondergaande zon en ook niet vergeten; eerst thuis uitgebreid naar de toilet gaan want daar is het, laat ik zeggen……….nou…..niet zoals thuis (op zo’n moment zou je willen dat je man was!).

Sampai bertemu lagi!
‘bu Steppie

Geen opmerkingen: