De eerste dag.

Vandaag zijn we maar eens heel rustig aan begonnen met kwartier maken.
Vanmorgen ben ik naar Citra geweest; zij moest de paspoorten van Steffie, Elise en mij hebben in verband met de Kitas-procedure: de werkvergunning. Dat is onder andere belangrijk omdat die Kitas, samen met mijn paspoort en verblijfsvergunning, naar Jakarta moet. Dar zit ene Yenny, die met die papieren naar Surabaya gaat om dat hele spul aan de douane te geven. En dan, pas dan, begint de douane aan het inklaren van de container met onze spullen.
Om te beginnen is het leuk om de route Denpasar-Jakarta-Surabaya die de papieren afleggen, even op de kaart na te kijken. En te beseffen dat alles hier zo gaat.

Daarnaast is het aardig om te weten, dat we onze spullen zes (6) weken vóór vertrek hebben verstuurd. Volgens de verhuizer zouden ze dan a.s. maandag hier worden gelost.

Toen bleek, dat de reis geen 6 weken zou duren, maar slechts 3.

E nu blijkt, dat pas over 3 weken begonnen wordt met het inklaren van onze container.

Waar men, zo mailde Yenny blijmoedig, men ook nog eens 3 weken over gaat doen: wij krijgen een verscherpte controle.
Zodat we inderdaad net zo goed onze spullen vorige week hadden kunnen laten verschepen en we nu toch weer 6 weken moeten wachten voor alles hier is. Enige voordeel: we mogen de Indonesische staat wat extra subsidiëren omdat de container nu 3 weken in Surabaya aan de kade staat en dat schijnt veel geld te kosten.

*zucht*

Daarna in een opperbeste stemming naar Yanthi, want ons huis heeft geen internet aansluiting en dat was wèl beloofd. En nodig: niet alleen voor het weblog, maar ook voor onze werkzaamheden hier, mailen en natuurlijk die schitterende telefoon van Harry waarmee we bereikbaar zijn op een Belgisch nummer tegen dito kosten.

Ik was, kortom, er ernstig op gebrand dat er nu eens één keer iets snel zou gebeuren en het leek er op dat de collega van Yanthi die ik sprak, dat aan me zag. Zij nam de telefoon en poeh, wat kwamen daar een dominante teksten uit. In het Indonesisch: “binnen twee uur is er iemand en dan wil ik niet horen dat het nog eens twee uur duurt” en zo.

Binnen twee uur stond er dus een meneer op de drempel die drie alternatieven aanbood en al had uitgezocht dat het meest efficiënte (ADSL) technisch mogelijk was.

En hij gaat er maandag mee aan de slag, beloofde dat het binnen 3-4 dagen (lees: dag of tien) allemaal voor de bakker komt.
Tot die tijd mailen we via het Internet-café hier in de kampong, dat is honderd meter lopen (dus dat gaat snel) en heeft een verbinding van zo’n 10kb/s (en dat was al langzaam in 1982) maar wat geeft het. Als je er als enige zit, zoals ik vandaag, haal je je spam binnen een kwartier binnen. Alle 68 berichten.

En we (Stef, Robrecht en ik) zijn naar Hardy’s geweest, de lokale supermarkt om inkopen te doen. Elise bleef liever in het zwembad. Daar hebben we maar eens flink ingeslagen, want Stef heeft nu drie dagen niet zelf gekookt en ze krijgt ontwenningsverschijnselen. Vanavond eten we dus thuis en we hebben Nyoman, onze hoofdhulp, er van kunnen overtuigen dat Steffie graag zelf een keer kookt.

En: Stef heeft nu een Indonesisch telefoonnummer met een kortingsmogelijkheid en kan voor 3000 rupiah per minuut naar België en Nederland bellen. Dat klinkt duur, maar is dus 20 cent. Kijk, dat is toch weer anders dan die 8 Euro die ik bij m’n KPN abonnement mag aftikken.

Morgen gaan we vroeg op pad. Het is dan weliswaar zondag, de “kom we gaan bij Batujimbar Café ontbijten” dag – maar dat gaan we niet doen. Want morgen is het een speciale dag op Bali. Daar ga ik nog niets over zeggen, maar Stef gaat fotoos maken en die komen hier op te staan. Spectaculair, ga daar maar van uit.